Eg er gira på å bli inspirert. Det har regna i to veker i strekk på Sunnmøre. Det er lenge sidan eg har fått vore på noko anna enn ein liten minitur som eg så vidt rakk mellom jobb og skule, akkurat da det heldigvis var opplett også, så eg kunne gå, om ikkje tørrskodd, så nesten tørr på nasen både opp og ned på ein knaus. Det er ikkje til å komme unna at dårleg vær dreper motivasjonen, berre litt. Det hjelper ikkje at eg har gode klede. Tåka og regnet gjer at det fjellet ser surt på meg og seier: ikkje i dag, kompis! Eg går inn på min venn internett for å booste motivasjonen min. Sjå bilete, lese artiklar, kanskje sjå ein kort film.
Men. Det knytar seg i magen når eg – igjen – ser at alt eg trykkar meg inn på handlar om heftige turar med både helikopter, snøscooter, splitboard, skredsøkarutstyr og drone. Er eg verkeleg nøydd til å bruke tusenar på tusenar av kroner for å få ei god naturoppleving? Er det naudsynt å ta kurs på kurs og kjøpe utstyr på utstyr for å nyte mor jord? Eg har ikkje klatrekurs, ei heller paraglidingkurs. Dykkarkurs og skredsøkarkurs manglar også. Sistnemnde veit eg at eg burde gjere noko med, som den snøbrettentusiasten eg er. Eg har vakse opp i parken, men her på Sunnmøre kjennes det som å banne i kyrkja å elske snøbrett, men IKKJE ha vore på ein skikkeleg topptur. Å ikkje lengte etter fjella kvar einaste dag vinteren gjennom. Sanninga er, eg gjer det. Men for eit tiltak det kjennes som å skulle investere i både kurs og utstyr designa for det landskapet eg har moglegheita til å boltre meg i. Og så innser eg, eg lever under eit friluftslivpress av dei sjeldne. Kanskje fordi eg brukar mykje tid i naturen allereie, fordi eg aktivt oppsøkar både instagramkontoar og nettmagasin med fokus på friluftsliv, og ikkje minst fordi eg bur i ei friluftslivbygd av dei sjeldne, blir dette veldig tydeleg for meg. Korleis dei som har flest følgjarar, dei som får mest spons, det er dei som har dei mest ekstreme opplevingane. Og slik blir dei mest ekstreme opplevingane tydelegast, det er dei som syns, det er dei som blir malen, norma.
Eg meiner ikkje at folk ikkje skal køyre på med sitt ekstreme friluftsliv, og eg meiner heller ikkje at dei skal slutte med å skryte av det i sosiale medium. Men eg forstår at dørstokkmila kan bli høy for menneske som kanskje drøymer om å bruke meir tid i naturen. Om det ikkje ein gong kan reknas for ein ”tur” om ein berre har vore ein simpel gåtur på den lokale toppen som ikkje eingong rekker 1000 meter over havet. I Rondane blei eg demotivert av toppsankinga, av t-skjortene som proklamerer at ”eg har vore på dei ti største toppane i Rondane!”. Det kjentes som eit nederlag å ikkje ta ein av dei største toppane kvar av dei fire dagane eg var i området. Alle trenger ikkje å dra på ekspedisjon. Alle må ikkje vere eventyrarar. Sjølv om eg ser på meg sjølv som ein liten minieventyrar. Fordi ein kvar fjelltur eg går, liten som stor, og ein kvar tur i den lokale snøbrettparken er eit lite eventyr. Eit eventyr eg ikkje ville vore forutan. Naturen, og leik i naturen, gir glede sjølv om den ikkje inkluderer ein gopro. Sjølv om den ikkje er sponsa av Fjellräven.
Heldigvis finst det instagramkontoar som fokuserer på dei nære opplevingane, heldigvis finst det nettmagasin som viser at ein kan ha ei fin friluftsoppleving utan ei jakke til 10 000 kroner. Ein må berre leite litt lengre enn ”topptreff” på sosiale medium. Vi trenger fleire. Vi trenger nokon som seier at ”Gjett kva? Å gå 100 meter inn i skogen og brenne eit bål iført ein gammal ullgenser som ein kan søle ned med kakao, det er heilt ok det også. Det kan til og med vere like givande som ein ekspedisjon på Nordpolen. Og det kan sjå like bra ut på Instagram. Just saying”
